Kubek Green Brutalist Vertical, proj. Aleksander Kozera, Yird Studio, Polska, 2024.

Zaprojektowany przez Aleksandra Kozerę kubek Green Brutalist Vertical to ceramiczna forma zakorzeniona w logice architektury — radykalna w swojej oszczędności, modularna w strukturze, precyzyjna w detalu. Powstały w warszawskim Yird Studio obiekt stanowi przykład interpretacji pionowych rytmów modernizmu, przywołujących fasady bibliotek, stacji metra i budynków administracyjnych z epoki późnego brutalizmu.

Masa porcelanowa, z dodatkiem czarnego szamotu i pigmentów, została odlana w formie gipsowej zaprojektowanej cyfrowo, a następnie wypalona w temperaturze 1240°C. Zewnętrzna siatka strukturalna składa się z wertykalnych, wydłużonych nisz oraz drobnych, okrągłych otworów — wszystkie one zostały starannie pokryte zielonym, półprzezroczystym szkliwem, którego szklista faktura kontrastuje z surową, matową powierzchnią ceramiki. Ściana zewnętrzna, choć nieszkliwiona, została wypolerowana tak, by zapewnić komfort użytkowania i odporność na zabrudzenia.

Inspiracją dla tej formy była szeroko pojęta architektura modernistyczna — od pionowych pasów elewacyjnych Tōkyō Metropolitan Government po betonowe panele osiedli z Europy Środkowej. Kubek ten operuje językiem architektury nie jako metaforą, lecz jako materią: funkcja podporządkowana jest formie, a forma — rytuałowi codziennego użytkowania.

Naczynie cechuje się wysoką trwałością i odpornością na działanie temperatur, dzięki czemu jest w pełni przystosowane do użytkowania w zmywarce i kuchence mikrofalowej.

Ze względu na charakter pracy twórcy i tradycyjny, partiami prowadzony proces wypału, poszczególne obiekty pojawiają się w sprzedaży w nieregularnych cyklach. Produkcja odbywa się dopiero po zgromadzeniu pełnego zestawu form do wspólnego wypału w piecu, co pozwala optymalnie wykorzystać zasoby i energię. Czas realizacji zależy od wielu zmiennych: dostępności komponentów, liczby zamówień oraz rytmu pracy pracowni. Czas oczekiwania na ponowne pojawienie się danego modelu zwykle mieści się w przedziale 4-5 tygodni, w zależności od etapu cyklu wypału. Zachęcamy do kontaktu w celu potwierdzenia bieżącej dostępności konkretnego obiektu.

Każdy egzemplarz wysyłany jest w zaprojektowanym na miarę, bezpiecznym opakowaniu eliminującym ryzyko uszkodzeń w transporcie. Wysyłka możliwa jest również do lokalizacji poza granicami Europy – w celu uzyskania wyceny przesyłki prosimy o kontakt na hello@maybel.pl.

O ARTYŚCIE

Aleksander Kozera (ur. 1994, Warszawa)
Yird Studio – ceramika cyfrowo organiczna

Twórczość Aleksandra Kozery, założyciela warszawskiego studia Yird, sytuowana jest na styku nowoczesnej technologii i archetypicznych gestów rzemieślniczych. Wykształcony poza systemem akademickim, dochodził do perfekcji ceramicznej drogą eksperymentów, intuicyjnych prób i pogłębionej analizy fizykochemicznych procesów wypału. Jego praktyka wywodzi się z refleksji nad sztuką użytkową i architekturą — zwłaszcza modernizmem i japońskim brutalizmem — oraz z fascynacji strukturami naturalnymi, jak kamień, porost czy zastygła magma.

Charakterystyczne dla jego prac są geometryczne, modułowe formy, modelowane cyfrowo i drukowane technologią FDM/SLA, a następnie przełożone na gipsowe matryce. Odlewane z eksperymentalnej porcelany z dodatkiem czarnego szamotu i pigmentów, naczynia wypalane są w wysokich temperaturach, często pozostając surowe, nieszkliwione, z teksturą na pograniczu mineralnej chropowatości i rzeźbiarskiej dyscypliny. Precyzyjne szkliwienie mikrodetali — wykonywane igłą, warstwa po warstwie — nadaje im aurę rytuału, przypominając proces iluminacji manuskryptu.

Jako artysta-rzemieślnik nowego typu, łączy zamiłowanie do powtarzalnej formy z akceptacją przypadku: marmurkowe talerze, w których masa porcelanowa układa się wedle własnych reguł, są jego odpowiedzią na potrzebę wprowadzenia żywiołu nieprzewidywalności w precyzyjny proces. Ceramika staje się tu nośnikiem medytacyjnej obecności — projektowana jako architektura stołu, ale służąca również kontemplacji i zmysłowemu obcowaniu z materią.

W filozofii Aleksandra użytkowość nie wyklucza znaczenia. Jego naczynia mają być partnerami codziennych rytuałów, obecnymi nie tylko fizycznie, lecz także emocjonalnie. Poprzez uważność i cierpliwość inwestowaną w każdy etap procesu, artysta wpisuje się w nurt nowego rzemiosła, które nie odcina się od technologii, lecz przekształca ją w narzędzie poetyki.

C20