Obiekty które przywracają kontakt z naturą
Współczesne wzornictwo, poszukując nowych punktów styku między sztuką, rzemiosłem a naturą, coraz śmielej eksploruje materiały, które od wieków towarzyszą człowiekowi: drewno, szkło, mosiądz i wełnę. W rękach mistrzów rękodzieła surowce przestają być jedynie tworzywem – stają się nośnikami opowieści o ziemi, świetle i ludzkiej wrażliwości.
Szkło: światło zatrzymane w ruchu
Dmuchane szkło to materiał paradoksalny – kruchy, a jednocześnie wieczny; przezroczysty, a jednak pełen głębi. Obiekty ze szkła – lampy czy dekoracje – balansują na granicy użytkowości i sztuki. Biomorficzne kształty przypominają krople porannej rosy lub wypełniające jaskinie wapienne sople. To design, który rozprasza ciemność; tworzy atmosferę efemeryczną i niemal transcendentną.
Jesion: rzeźba natury
Drewno jesionowe, cenione za swoją wytrzymałość i subtelną fakturę, jest materiałem o niemal rzeźbiarskim potencjale. Rzemieślnicy wydobywają z niego organiczne linie i miękkie przejścia form, które przywodzą na myśl erozję skał czy kształty wyryte przez wiatr. To obiekty kontemplacyjne, które łączą w sobie surowość natury z precyzją ludzkiej ręki.
Mosiądz: blask trwałości
Mosiądz jest materiałem o wyjątkowej zdolności do starzenia się z godnością. Jego powierzchnia zmienia się z czasem, nabierając patyny. W rękach artysty staje się elementem strukturalnym i dekoracyjnym – od subtelnego detalu w postaci uchwytu szafki po monumentalne i wiszące rzeźby kinetyczne. Mosiądz wnosi do wnętrz ciepło i ponadczasową elegancję, będąc symbolem trwałości w niezwykle zmiennym świecie.
Wełna: miękkość krajobrazów
Wełna to materiał z duszą – jej tekstura i zapach przywołują wspomnienie przytulnych przestrzeni oraz tradycyjnych technik tkackich. Ręcznie tkane dywany czy tapicerki wykonane z naturalnej wełny są zmysłowe i terapeutyczne – ich miękkość zachęca do sensorycznej interakcji. Wzory, czerpiące z pejzaży i rytmów natury, nadają każdemu obiektowi niepowtarzalny charakter, czyniąc go dziełem sztuki użytkowej, gdzie funkcjonalność harmonijnie splata się z artystyczną ekspresją.
Cztery materiały – jesion, szkło, mosiądz i wełna – tworzą język współczesnego wzornictwa zakorzenionego w naturze. To język subtelny, ale wyrazisty; dialog między tradycją a nowoczesnością; hołd dla rzemiosła i jego zdolności do przekształcania surowców w obiekty pełne nieponawianych znaczeń. W ich obecności przestrzeń staje się czymś więcej niż miejscem – staje się doświadczeniem.
